Ο ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΑΣ

Ο ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΑΣ

Τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν, τρόπος του λέγειν να πούμε, λόγω του ότι οι εκλογές τερμάτισαν για τα καλά, νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω το πως και το γιατί μου κόλλησαν αυτό το παρατσούκλι. Δεν είναι ότι μ’ ενοχλεί ιδιαίτερα, το βρίσκω μάλιστα αρκετά πρωτότυπο, αλλά να….πως να το πω…εντάξει;…..έχει να κάνει με τη Χρυσή Αυγή. Το είπα, ..δεν το είπα;…..
Τη πρώτη φορά που άκουσα για τη Χρυσή Αυγή, ήταν όταν χάθηκε η γιαγιά μου. Κάποιος χρυσαυγίτης την πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο, στη πάνω μεριά της Αχαρνών, (παρ’ όλο που η γιαγιά μου είχε σοβαρές ενστάσεις επ’ αυτού,) γιατί νόμιζε ότι πηγαίνει στη τράπεζα να πάρει τη σύνταξη της. Τη βρήκαμε οχτώ ώρες αργότερα, αφού προηγουμένως είχαμε τηλεφωνήσει σε όλα τα νοσοκομεία της Αττικής και στην Αστυνομία, που μας είπαν ότι δεν μπορούμε να την δηλώσουμε ως αγνοούμενη αν δεν περάσουν 24ρεις ώρες, ( έτσι πήγαν χαμένες οι 300 αφίσες που τυπώσαμε για να κολλήσουμε στις κολόνες και στις βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων της γειτονιάς ) να κάθεται εξαντλημένη στα εξωτερικά σκαλιά ενός νεοκλασικού, διπλά ακριβώς από την Τράπεζα. Έδειχνε τόσο πεσμένη που οι περαστικοί τη λυπόντουσαν και της έριχναν διάφορα κέρματα. Δεν φανταζόμουν ότι σε τόση ώρα θα μάζευε 25 ευρώ, 4 κουμπιά και δυο τσίχλες. Δεν αρνούμαι τη σκέψη ότι αν την αφήναμε εκεί λίγες ώρες κάθε μέρα θα έβγαζε πολύ περισσότερα χρήματα απ’ τη σύνταξη της, όπως έκαναν άλλωστε και κάτι γείτονες μας με το παππού τους. Η μάνα μου όμως διαφώνησε καθέτως.
Πάντως εγώ, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, εκτίμησα αυτή τη χειρονομία του χρυσαυγίτη. Άσχετα με το αποτέλεσμα, έκρινα ότι το έκανε από καλή πρόθεση. Και κάτι τέτοια εγώ τα εκτιμώ. Αυτά άλλωστε δεν μαθαίναμε και στους πρόσκοπους, όταν ήμασταν πιτσιρικάδες; Θα μου πείτε: γιατί δεν γύρισε τη γιαγιά μου πάλι πίσω; Γιατί απλούστατα, τα γραφεία της Χρυσής Αυγής είναι από την κάτω μεριά της Αχαρνών. Αυτό λέει η λογική. Άλλος λόγος είναι ότι την ξέχασε. Μπορεί ο χρυσαυγίτης να είχε πολλές σκοτούρες στο μυαλό του.
Κατόπιν τούτου, αποφάσισα να μάθω για τη Χρυσή Αυγή περισσότερα. Έτσι άρχισα να πηγαίνω στις συγκεντρώσεις τους, με τις καλύτερες προθέσεις. Εκεί γνώρισα και τον παιδοβούβαλο που πέρασε τη γιαγιά μου απέναντι. Ήταν 1 και 90, πάνω από 130 κιλά και τα βράδια έκανε πόρτα σε ένα σκυλάδικο κάπου στην Ιερά Οδό. Την ημέρα περνούσε ηλικιωμένους απέναντι. Καυχιόταν δημοσίως ότι το τελευταίο εξάμηνο κανένας ηλικιωμένος δεν κατάφερε να του αντισταθεί. Δεν του συστήθηκα γιατί μου φάνηκε λίγο ακατοίκητο κεφάλι. Αλλά ούτε κι αυτός με αναγνώρισε γιατί δεν μοιάζω καθόλου στη γιαγιά μου. Αυτά που σας λεω συνέβησαν λίγο πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Έτρεχα μαζί τους στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Μου δώσανε να φοράω μια μαύρη μπλούζα και να κρατάω μια σημαία με το λογότυπο τους, (το σήμα κατατεθέν να πούμε), δεμένη στην άκρη από ένα ρόπαλο. Όλοι είχαν στρατιωτικούς βαθμούς. Λοχαγοί, λοχίες, δεκανείς, συνταγματάρχες κλπ. Εγώ όμως ήμουν ακόμα στρατιώτης. Δεν έλαβαν καθόλου υπ’ όψιν τους, το γεγονός ότι όταν υπηρέτησα στο στρατό είχα φτάσει μέχρι το βαθμό του επιλοχία. Το εξήγησα…., δεν το εξήγησα;…..Όταν εμφανιζόταν ο μεγάλος αρχηγός έπρεπε να σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι, όπως κάναμε στο δημοτικό όταν έμπαινε στην τάξη ο δάσκαλος.. Ρώτησα γιατί και μου είπαν ότι έτσι πρέπει, γιατί ο Αρχηγός είναι ο Αρχιστράτηγος, ο Στρατηλάτης που θα μας οδηγήσει στη νίκη. Κάτι δηλαδή σαν το Μέγα Αλέξανδρο, κάτι σαν αυτοκράτορας, (στο πιο μπασμένο να πούμε) ‘’Σ’ αυτή τη περίπτωση’’, επεσήμανα ορθώς, ‘’μου φαίνεται πιο σωστό να προσκυνάμε κι όχι να συκονόμαστε όρθιοι. Έτσι αρμόζει σε έναν αυτοκράτορα.’’ Δεν είπα και κάτι δύσκολο. Αυτά μάθαμε στο σχολείο. Μου είπαν ‘’να αφήσω τις μαλακίες. Ο Αρχηγός μας διακατέχεται από δημοκρατικά αισθήματα.’’ Εμένα πάντως, (αυτό μεταξύ μας να πούμε,) μου φάνηκε ότι ενώ το επιθυμούσε δεν γνώριζε και πολλά από αυτοκρτοριλίκια γι΄αυτό και συμπεριφερόταν σαν δάσκαλος. Και δεν έμοιαζε καθόλου με αυτοκράτορα. Προφίλ έμοιαζε με ρωμαίο βετερινάριο και αν-φας με νηστικό. Είχε όμως σπουδαίο λέγειν. Η αλήθεια να λέγεται. Αν δεν τον δείτε να μιλάει ζωντανά ότι και να σας πω είναι σαν ένα κτίριο χωρίς το σύνολο τους, σαν τη ζωγραφιά ενός αυγού που απεικονίζει το σχήμα και το χρώμα του, αλλά όχι τη γεύση και τη μυρουδιά του…και εδώ μιλάμε για πολύ έντονη μυρουδιά…….
Κάτι άλλο που μου έκανε, εν πρωτοις, επίσης πολύ εντύπωση, είναι που σε μια συγκέντρωση, ένας τύπος, πήρε αυθόρμητα το μικρόφωνο και είπε ότι μέχρι τότε το μόνο κόμμα που ψήφιζε ήταν το ΠΑΣΟΚ, αλλά μετά τη προδοσία του Γιωργάκη με το μνημόνιο, αποφάσισε να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, το μοναδικό πατριωτικό κώμα. Να δείτε όμως έκπληξη, όταν αυτός ο τύπος, ξαναεμφανίστηκε και σε μια άλλη συγκέντρωση, εξίσου αυθόρμητα. Αυτή τη φορά είπε ότι σ’ όλη του τη ζωή ψήφιζε ΝΔ, αλλά μετά την προδοσία του Κωστακη και του Σαμαρά που σιγοντάρισαν τον Γιωργάκη με το μνημόνιο, αποφάσισε να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, το μοναδικό πατριωτικό κώμα. Η πλάκα ήταν ότι τον ξαναείδα σε άλλη προεκλογική συγκέντρωση, όπου ισχυρίστηκε αυθορμήτως, ότι από πάντα ψήφιζε ΚΚΕ, αλλά όταν έμαθε για τα αίσχη του Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση και πόσο πολύ υποφέρουν οι μαύροι στην Αμερική από τον Ομπάμα, αποφάσισε να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, που είναι το μόνο κώμα που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο αν εξαιρέσουμε τους Εβραίους, (όσους φυσικά δεν πρόλαβε να ξεκάνει ο Χίτλερ), τους Ομοφυλόφιλους, (αυτούς που δεν έφυγαν ακόμα για διακοπές στη Μύκονο), τους Ξένους, (όχι τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς. Μόνο τους Ασιάτες, τους Αφρικανούς και τους Βαλκάνιους. Δεν συμπεριλαμβάνονται επίσης οι Ρώσοι, οι Αβορίγινας και οι Εσκιμώοι, για εντελώς διαφορετικούς λόγους να πούμε. Για άλλες εθνικότητες δεν έγινε κουβέντα), τους Νάνους ( μάλλον εννοούσε αυτούς που παίζουν στο τσίρκο Μεντράνο) και τους Κομμουνιστές. Αναρωτήθηκα που μπορεί να βρει κανείς κομμουνιστές αυτή την εποχή. Εμένα η λέξη ‘’κομμουνιστής’’ μου θυμίζει σύντομο ανέκδοτο. Κάτι σαν το ‘’Σουηδός αθλητής’’ το ‘’Αλβανός Επιχειρηματίας’’ η το Πακιστανός Τουρίστας’’. Εν πασει περιπτώσει. Αυτά συμβαίνουν. Ας μην κρυβόμαστε υποκριτικά πίσω από το δάχτυλο μας. Κάθε κώμα κάτι θέλει, ακόμα κι αν δεν το διατυμπανίζει. Π.χ. το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να αντλήσει κεφάλαιο από την εκκλησιαστική περιουσία. Η ΝΔ επιδιώκει να αντλήσει κεφάλαιο από τους συνταξιούχους. Και το ΚΚΕ θέλει να καταργήσει εντελώς το κεφάλαιο.
Εμείς, στη Χρυσή Αυγή πάντως, πιο εύκολα εντοπίζαμε τους Πακιστανούς και τους μαύρους παρά τους Εβραίους και τους κομμουνιστές να πούμε, κι έτσι διασκεδάζαμε τα βράδια. Τους παίρναμε από πίσω και τους μπαστακώναμε με τα ρόπαλα χωρίς τις σημαίες στην άκρη. Διατηρώ ωραίες αναμνήσεις από αυτές τις νυχτερινές εξορμήσεις. Δεν ένιωθα μόνο δυνατός αλλά και κοινωνικά χρήσιμος, κυρίως γιατί όλοι αυτοί οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές. Βεβαία διατηρούσα και κάποιες αμφιβολίες γιατί δεν γνώριζα αρκετούς Έλληνες που θα ήθελαν να σκουπίζουν δρόμους, να μαζεύουν σκουπίδια, να μερεμετίζουν σπίτια με κοψοχρονιάτικο μεροκάματο και να κάνουν ντελίβερι πίτσες. Για την ακρίβεια, δεν γνώριζα κανένα που να ήθελε να κάνει τις δουλειές των αλλοδαπών, αλλά φυσικά δεν το συζητούσα. Μερικά ζητήματα είναι πιο πολύπλοκα απ΄ότι μας περνάει από το μυαλό. Εγώ πχ. έχω σπουδάσει νοσοκόμος. Είναι μια δουλειά με ειδίκευση αν και όχι πολύ ευχάριστη. Είμαι άνεργος εδώ και ένα χρόνο, θύμα των περικοπών εργασίας λόγω μνημονίου. Εξακολουθώ να ψάχνω δουλειά και ομολογώ ότι στα νοσοκομεία που πάω και κάνω αιτήσεις δεν είδα να εργάζονται ως νοσοκόμοι αλλοδαποί. Αντίθετα είδα πολλές νοσοκόμες αλλοδαπές. Το βασάνισα λίγο το πράγμα στο κεφάλι μου και κατόπιν επεξεργασίας, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κανένας Έλληνας εγχειρισμένος δεν θα ήθελε να του καθαρίσει τον κωλο ένας Πακιστανός η ένας έστω Αλβανός, κάτι που δεν ισχύει φυσικά για τις μικροκαμωμένες Φιλιππινέζες η τις μπαλκονάτες Ρουμάνες. Εκεί αντίθετα υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη ζήτηση να πούμε.
Ένα άλλο, από τα αγαπημένα μας κόλπα, ήταν να σταματάμε τα τρόλεϊ στο κέντρο της Αθήνας και να κατεβάζουμε κάτω όλους τους αλλοδαπούς. Δεν λέω. Είναι άκρως διασκεδαστικό, ιδίως όταν επρόκειτο για το τελευταίο τρόλεϊ, γιατί οι περισσότεροι αλλοδαποί δεν έχουν λεφτά για ταξί κι πρέπει να πάνε σπίτι τους με τα πόδια, συχνά στην άλλη άκρη. Μερικές φορές όμως αυτό δεν το έβρισκα σωστό γιατί όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει κι εδώ μια καλή πλευρά. Κι εμένα αρέσει να βλέπω τα καλά…. Τυχαίνει να παίρνω συχνά το τρόλεϊ παρ’ όλο που έχω ένα παπάκι, ειδικά όταν δεν έχω ευρώ για τη βενζίνη. Εδώ δώστε βάση…Ένα τρόλεϊ γεμάτο αλλοδαπούς είναι σαν ένα κινούμενο ινστιτούτο ξένων γλωσσών και μάλιστα χωρίς εγγραφή. Έμαθα έτσι ένα σωρό ξένες λέξεις. Εντάξει…οκ…κυρίως βρισιές ..αλλά και άλλες λέξεις πιο χρήσιμες….. , κι όλα αυτά μέσα στην τιμή του ενός εισιτηρίου.

Για να μην χάσουμε τη φόρμα μας, τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε για προπόνηση στα γήπεδα. Ανάλογα με τα κέφια μας και από πού προέρχονταν οι εκάστοτε δωρεές για την ενίσχυση του πατριωτικού αγώνα μας, άλλοτε δέρναμε τους παναθηναϊκούς, τους ολυμπιακούς, τους αεκτζίδες και ούτω καθεξής. Φαινομενικά, με τα μαντήλια τυλιγμένα στα πρόσωπα, τις μολότοφ και τις μαγκούρες, μπορεί να μην ξεχωρίζαμε από τους χούλιγκαν, αλλά μην μας μπερδεύετε μ΄αυτούς. Οι χούλιγκαν είναι ένα μάτσο άταχτοι ταραξίες, χωρίς υψηλούς ιδεολογικούς στόχους όπως εμείς. Ασκούν βία για τη βία κι όχι βία για την Πατρίδα. Την έπεφταν ακόμα και στα αδέλφια μας τα ΜΑΤ. Μπορείτε να το φανταστείτε…όχι, πείτε μου, μπορείτε;..
Δε λεω όμως, είχαμε κι ομοιότητες. Αν οι χούλιγκαν κατέβαιναν στις εκλογές θα ήταν σίγουρα οι μόνοι με τους οποίους θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε μαζί κυβέρνηση.
Με κάτι τέτοια και μ΄αυτά, φτάσαμε στις πρώτες εκλογές. Ψήφισα, φυσικά, Χρυσή Αυγή. Τι άλλο να ψήφιζα;… Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που δεν έβαλα μορταδέλα στο φάκελο. Το αποτέλεσμα ήταν ποιο εντυπωσιακό κι από πραξικόπημα. Βγήκαμε στους δρόμους μεθυσμένοι από χαρά και εθνικό οίστρο. Και τότε έγινε κάτι, που δεν μου άρεσε καθόλου και μ’ έκανε ν΄ αλλάξω άρδην γνώμη.
Το βράδυ των εκλογών, εκεί που γυρίζαμε την πόλη τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο, – μόνο τις δυο πρώτες στροφές ξέραμε – είδα σε μια ταβέρνα τον οδοντογιατρό μου. Πήγα να τον χαιρετίσω αλλά ίσα που πρόλαβα να πω μια καλησπέρα. Οι συναγωνιστές μου όρμηξαν, τον έριξαν κάτω, κι άρχισαν να τον κλωτσάνε. Έγινα Τούρκος. Άρχισα να φωνάζω βοήθεια και να προσπαθώ να τον προστατέψω… Με τα πολλά, όταν ακούστηκαν σειρήνες περιπολικών, προφανώς γιατί κάποιος άλλος πελάτης κάλεσε την αστυνομία, τον άφησαν πτώμα και έφυγαν. Βοήθησα να τον πάμε στο νοσοκομείο. Μερικά πλευρά σπασμένα και μώλωπες σε όλο του το σώμα. Πολύ φτηνά τη γλύτωσε ο φουκαράς.
Την άλλη μέρα πήγα ντουγρού στα γραφεία και ζήτησα εξηγήσεις. Μου είπαν ότι, ‘’ότι έγινε, έγινε γιατί ήταν αλλοδαπός’’. ‘’Μα δεν ήταν Πακιστανός η μαύρος’’, είπα εγώ. ‘’Ήταν Κούρδος. που ζει στην Ελλάδα 30 χρόνια, και σπούδασε Πανεπιστήμιο, και πληρώνει και φόρους, και είναι και παντρεμένος με Ελληνίδα, και είναι κι ο οδοντογιατρός μου…’’ ΄΄Ναι, γεια σας…. γι’ αυτό τον πλακώσαμε’’, μου είπαν. ‘’Κάτι τέτοιοι τύποι παίρνουν τις δουλειές από τους Έλληνες. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι που παντρεύτηκε Ελληνίδα και μαγάρισε την ελληνική φυλή.’’ ‘’Δηλαδή τι σημαίνει αυτό’’, τα πήρα στο κρανίο. ‘’Η Ελλάδα πάντα είχε ξένους. Ακόμα και στην Αρχαία Ελλάδα οι Σπαρτιάτες δεν ήταν ίδιο φύλο με τους Αθηναίους, ούτε με τους Μακεδόνες, ούτε με τους Κρήτες. Άσε που λόγω της γεωγραφικής της θέσης όλοι πέρασαν απ’ την Ελλάδα και φυσικά όλοι, γάμησαν στην Ελλάδα. Αν ψάξετε από που κρατάει η σκούφια σας, θα βρείτε σίγουρα κάποιο Τρώα, Πέρση, η κάποιο Ρωμαίο, η Σταυροφόρο, η Άραβα, η Οθωμανό, η Αρβανίτη, η Γερμανό, η πόντιο, η έστω κάποια Σουηδέζα. Το μέγα λάθος είναι που οι αρχαίοι δεν είχαν μηχανογραφημένα αρχεία, ανιστόρητοι μαλάκες…Παράδειγμα ο Αρχηγός σας. Μοιάζει με διασταύρωση πουλόβερ με καυτό νερό. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο στη ζωή μου, που να τον στενεύει τόσο πολύ το σώμα του…..άσε που περπατάει σαν συγκαμένος.’’
Ναι… Εγώ τα είπα όλα αυτά….Και να σκεφτείτε ότι ήμουν μαθητής του 10 στη Λεόντειο.
Μετά απ’ αυτό;… Με σούταραν απ’ τη Χρυσή Αυγή. Με σχόλασαν. Με τζάσανε, με έκαναν πέρα, με φτύσανε, με πέταξαν έξω.
Φτηνά τη γλύτωσα ο φουκαράς. Μερικά πλευρά σπασμένα και μώλωπες σ΄όλο το σώμα.
Από την άλλη μέρα ένιωθα σα μια χαμένη ψυχή. Κι από πάνω πονούσα κιόλας.
Μέχρι τις εκλογές του Ιούνη δεν ήξερα ποιο κώμα να ψηφίσω. Κι έτσι μου κόλλησαν το ‘’αναποφασίστας΄΄.
Στις δεκαεφτά, των επαναληπτικών εκλογών, αγόρασα σαλάμι Ουγγαρίας και πήγα στο εκλογικό μου κέντρο αποφασισμένος για το χειρότερο. Έμεινα ώρα πίσω απ΄το παραβάν. Σκέφτηκα τη ζωή μου ανάποδα. Κοίταξα και το μέλλον. Όχι ότι είδα και πολλά μες τα σκοτάδια. Μετά έκανα ένα γρήγορο μπάσιμο στην κάλπη και τό ΄ριξα στο ……… Ντρέπομαι να σας το πω……Πάντως όχι Χρυσή Αυγή.
Βρήκα στο προαύλιο του εκλογικού κέντρου, την άραξα στο πεζούλι της αυλής κι απόλαυσα τον ήλιο και το σάντουιτς που ετοίμασα. Ψωμί πολύσπορο από προζύμι, ψιλοκομμένες φέτες φρέσκιας ντοματούλας, σπιτικό αγγουράκι τουρσί και το σαλάμι Ουγγαρίας που αγόρασα το πρωί και δεν το έριξα στην κάλπη.
Τελικά, σκέφτηκα, ‘’τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο, που να μην είναι άσχημο αν το κοιτάξεις από κοντά….’’. Μόνο που δεν θυμάμαι ούτε που το διάβασα, ούτε τι σχέση έχει μ΄όλα αυτά. Αλλά σαν ιδέα δεν είναι εξαιρετική, να πούμε;

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την 17 Ιουλίου, στην αυλή του σπιτιού μου, 2η και 30’ το πρωί.
Θερμοκρασία 32°C / Τρέχων: Καθαρός / Άνεμος: Β σε 39 χμ/ώ / Υγρασία: 45%
Νίκαια 2012
Πινόκιο Δ.