Στη Χώρα της Αχερουσίας

Η νύχτα τύλιξε τις όχθες της Αχερουσίας.

Ούτε μια σπίθα φωτός δε θα ταράξει τις σκιές του Άδη

καθώς η άκατος καταφθάνει με τις ψυχές αυτών που χαθήκανε.

 

Κόσμος πολύς… άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά

με πρόσωπα θαμπά, με μάτια σκυθρωπά

-μια κοινωνία επαιτών που ξέχασε πώς είναι να ελπίζει-

στημένοι ένας – ένας στην ουρά για το χαράτσι.

 

Ματωμένο ναύλο

μιας ζωής που δε ζήσαμε,

μιας τύχης που δεν αξίζαμε,

ενός πόνου που δεν υπομείναμε.

Ναύλο για τη χώρα δίχως αύριο.

 

Μες στης σκοτεινιάς τη σιγαλιά, ξάφνου,

ορμάει μια κραυγή – βροντή στα στήθη

ενός ανδρός γεννημένου ελεύθερου.

Τον είπαν Μένιππο. Τον λένε Έλλην.

 

«Ουκ…    Ουκ αν λάβοις…

Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος!!!

…του μη έχοντος!!    …έχοντος;»

 

Η σκοτεινιά λαβώθηκε από το βέλος της αυγής.