ΑΕλευθερία

Κραυγές!Κραυγές!Κραυγές!Κραυγές λοιπόν ήταν το μόνο που άκουγες όταν έπαιρνες το θάρρος να κρυφοκοιτάξεις μέσα απο την κλειδαρότρυπα του χρηματιστηρίου.Κύριοι,ντυμένοι με ακριβά ρούχα,υποδήματα γυαλισμένα και γραβάτες που σήκωναν αρκετό κύρος,ήταν και αυτοί μέτοχοι της εταιρίας »ΑΕλευθερία».Είχαν ο καθένας τους,από μια μετοχή στην »ελευθερία».Υπήρχε μέτρο σύγκρισης της »ελευθερίας».Ανάλογα με το πόση »ελευθερία» ήθελε να αγοράσει ο καθένας,κατείχε και την απαραίτητη μετοχή,ανάλογης φυσικά αξίας.Μάλιστα,όπως πληροφορήθηκα και τον τελευταίο καιρό από γνωστούς,η εταιρία σημείωνε πτωτική πορεία,αλλά όλοι συνέχιζαν να ποντάρουν σε αυτή.Ακόμη και παιδιά,ανήλικα,παρά τους νόμους που είχε θεσπίσει η πολιτεία,πήγαιναν και αυτά μέσα στον χαμό,έτοιμα για το παιχνίδι της »χαμένης ελευθερίας»Έίχαν αλλάξει τα παιχνίδια,είχαν αλλάξει και οι ρόλοι.Νέα,γεμάτα χαρές παιδιά,που περίμενες οτι από στιγμή σε στιγμή θα βγούνε να παίξουν στην αλάνα,κάθονταν σε καρέκλες »σκεπτικισμού»,βούλιαζαν το σώμα τους σε μαλακούς καναπέδες γραφείου,και έψαχναν για την »ελευθερία» ατελείωτες ώρες,αφού καμιά φορά,αντιστέκονταν στην φωνή της μάνας απο το μπαλκόνι,που τα απειλούσε οτι θα έπεφτε κάτω και θα αυτοκτονούσε.Οι γέροι πάλι,τα είχαν παρατήσει.Ή έτσι τουλάχιστον είχε φανεί.»Αυτοί πόνταραν για χρόνια»,μου ψιθυρίζει ξαφνικά ένας στο αυτί.Είχαν λέει,κρατήσει τις μετοχές συγγενών τους,ή ατομών έστω του οικογενειακού  περιβάλλοντος,αφού »όλοι προσπαθούσαν,όλοι μετείχαν»,μα κανείς δεν μπόρεσε να κερδίσει αυτή την »ελευθερία».»Θέλω να ποντάρω και εγώ,θέλω να αγοράσω μετοχή στην ελευθερία»,αναφώνησα γεμάτος έκπληξη και απορία.»Όχι,όχι»,φώναξε ο διπλανός μου,που έιδε πάλι οτι οι μετοχές της »ελευθερίας» παρουσίασαν πτώση.»Νόμιζα οτι το φώναζε σε εμένα»,αναλογίστηκα για μια στιγμή από μέσα μου,λες και ήθελα αυτό το »όχι» να μπεί εμπόδιο στις σκέψεις μου,λες και ήθελα να ακούσω κάποιον να μου το λέει δυνατά,σαν να μην μπορούσα εγώ ο ίδιος να το πω στον εαυτό μου,να με πείσω.Τελικά υπέκυψα.Πλησίαζα στα γραφεία.Στεκόμουν για ώρες στην ουρά,λες και είχαν τον επιτάφιο έξω,και όλοι περνούσαν για να προσκυνήσουν.Οι συναλλαγές γίνονταν ταχύρυθμα.Χωρίς πολλά-πολλά.Έφτασε και η δική μου ώρα!Η συναλλαγή ολοκληρώθηκε.Η αλήθεια είναι οτι δεν ήξερα και πολλά για αυτή την »ελευθερία»,αλλά αφού όλοι πόνταραν,δεν θα ήταν και κάτι κακό.Ήμουν και εγώ πλέον,ένας επίσημος μέτοχος της »ελευθερίας».Αισθανόμουν σαν να τριγυρίζω τρελός στους ορόφους του ψυχιατρείου,και να ψάχνω την συνάφεια μεταξύ τρέλας και λογικής.Οφείλω να ομολογήσω πάντως,πως αυτή η άσπρη ποδιά με καθησύχαζε,όσες φορές προσπαθούσα να σκεφτώ έστω και λίγο παραπάνω,όσες φορές η συμπεριφορά μου ήταν παραβατική ,σύμφωνα με τα όργανα.Παρέμεινα μέτοχος της εταιρίας.Και αρκετά χρόνια τρελός,επίσης.Ώστε κατάλαβα,οτι η μόνη ελευθερία που είχα,ήταν η επιλογή στην ελεύθερη »ανελευθερία» και στην »ΑΕλευθερία».